Van vluchteling naar dorpsgenoot
Je vlucht. Op 17-jarige leeftijd. Omdat de leider in jouw land je dwingt om de rest van je leven in het leger te dienen. Je vlucht. Want vechten is het laatste wat je wil. Je komt in Nederland terecht. Leert de taal. Wil hier slagen. Pikt hier ook je hobby op: voetballen. Totdat het noodlot toeslaat: kanker.
Het overkomt Samuel.
Tot twee keer toe bestrijdt hij de kanker met succes. Maar de kanker is onverbiddelijk, is vastbesloten het tengere lichaam te dicteren en nestelt zich opnieuw in zijn long; in de andere als vorige keer. Volgende week krijgt hij de uitslag.
Je vlucht omdat je moet vechten, maar strijdt hier een gevecht waar je niet voor kunt vluchten.
Het verhaal van Samuel stond vorige week in de Erpse Krant. Mooi om daar dan zo veel reacties op te krijgen.
Dat blijft het mooie aan de krant: het is een podium voor verhalen en begrip. Want heel veel mensen hebben Samuel ongetwijfeld wel eens zien fietsen in het dorp of hem op de voetbalclub zien coachen. Maar weinig mensen kenden zijn achtergrond. Daardoor bleef Samuel voor velen een vluchteling, terwijl het een dorpsgenoot is …
