Frits van Dijk levert na 34 jaar zijn pieper in

Is dat niet iets voor jou om bij de brandweer te gaan? Dat hebben ze me wel eens gevraagd, in de tijd dat ze nog om nieuwe vrijwilligers verlegen zaten (ja, de nood is inderdaad echt ooit hoog geweest ;-)

Ik werkte immers in Erp en zou in geval van nood snel op de kazerne kunnen zijn. Was net iets voor mij …

Ik heb beleefd geweigerd, omdat ik het vermoeden (of de angst) had dat ik niet uit het goede hout gesneden zou zijn.

Zaterdag zat ik bij Frits van Dijk aan de keukentafel. Na 34 jaar vrijwilliger bij de brandweer te zijn geweest, had hij de dag ervoor zijn pieper ingeleverd. Hij blikte terug. Op hoe het er vroeger aan toe ging. Toen er geen nazorg was. Dat hij toen wel eens keihard heeft zitten brullen na een ongeluk. Thuis. Dat hij er toen de brui aan heeft willen geven. Maar dat hij zijn rug heeft gerecht, omwille van de samenleving vooral, en door is gegaan. Dat het nu gelukkig allemaal wat beter is geregeld. Dat brandweermannen hun emoties niet meer weg hoeven te drukken.

Prachtig, intens verhaal dat deze week in de krant staat.

Weet je, het is altijd maar heel vanzelfsprekend dat ze er zijn, de brandweermannen. Maar ze krijgen wat voor hun kiezen, hoor. ‘Elk ongeluk uit de afgelopen 34 jaar staat nog op mijn harde schijf’, zegt Frits.

Als elke seconde telt, is het fijn dat er mannen en vrouwen zijn die wél ja hebben gezegd toen hen werd gevraagd: is dat niet iets voor jou om bij de brandweer te gaan?