Uit de kom – vijfduizend bomen

Beste Theo,

Ik heb ook wel eens van die dagen. Die dagen dat er niets uit mijn vingers komt. Dat ik maar wat naar mijn scherm zit te kijken, met twee handen die boven het toetsenbord zweven. Muisstil. Handen die wel willen, maar die geen input van boven krijgen. Nul inspiratie.

Zeer frustrerend.

Zeker als de deadline begint te naderen. Dan gaat het knagen. Het moet. Ik moet. Maar er komt niets. Helemaal niets. Geen input. Geen output.

Weet je wat ik dan doe?

Dan ga ik wandelen. Met de hond. Want als ik maar naar de computer blijf zitten staren, helemaal alleen op kantoor, dan word ik kriegelig. Korzelig. En komt er uiteindelijk wel iets uit de vingers, maar niet iets wat scoort; niet iets dat wordt gelezen. Je reinste flauwekul, waar ik achteraf spijt van heb dat ik die heb geschreven.

Ik had mijn tijd beter kunnen besteden. Met wandelen inderdaad. Even de kop vrij maken van gedachten. De wind er doorheen laten blazen. Even eruit. Mensen ontmoeten. Wat buurten. Wat in het wilde weg meimeren. Genieten van de natuur. En je laten inspireren door die vrijheid.

En Theo, is het misschien niet zo dat jij als groenbeheerder van de gemeente Veghel onder die druk bent bezweken? Dat de burgemeester of de wethouder je heeft gemaand: Theo, waar blijven nou die bezuinigingsplannen die je vorige week al had beloofd af te geven?

En jij zat daar maar. Verkrampt achter de computer. Je moest. Iets. De tijd drong. Je wist het. Maar er kwam gewoon niets. Helemaal niets.

En toen heb je dat plan bedacht. We snoeien gewoon vijfduizend bomen, want dan hoeven we die niet meer te onderhouden. Daar had je hem. Het is zo simpel. Dat je dat niet eerder had bedacht. Zakjapannertje erbij en voilà, je had je besparing van 3,5 ton te pakken.

Nog even onderbouwen, want dat ziet de baas graag: ‘Als we er vijfduizend snoeien, houden we er altijd nog 41.500 over. En dan krijgen die andere bomen meer ruimte om zichzelf te ontwikkelen.’ Tadaaa. Printen. Nietje erdoor. En naar de burgemeester en wethouders.

Beste Theo, ik hoop dat ze jou nooit zullen vragen om het probleem van de overbevolking op te lossen.

En volgende keer als je er echt niet uit komt, blijf dan niet naar dat scherm staren. Maar loop een blokje om. Haal een frisse neus. Voor mij part leen je onze Dré even om mee te gaan wandelen. Dan had je geen idee gepresenteerd waar je nu waarschijnlijk spijt van hebt. Want Dré is een mannetje. Die plast graag tegen bomen.