Uit de kom – bos hout

Er moet worden bezuinigd. Keihard worden bezuinigd. Voor die taak staat de gemeente Veghel. En dus wordt het huishoudboekje nog eens grondig doorgenomen om te kijken op welke uitgaven kan worden bespaard.

Een van de ambtenaren moet op deze manier op een postje voor het beheren van de bossen zijn gestuit. Vijf stuks in totaal, waaronder Het Hurkske, De Goorse Bossen en Het Lijnt. Vlug de calculator erbij. Even tellen. Verkoop van kaphout levert ons dit op. Beheer kost ons zoveel. Van elkaar aftrekken. En kijk eens, mevrouw de wethouder, het beheer kost ons liefst 35.000 euro per jaar.

Niet moeilijk doen, moet de wethouder hebben gedacht. Kappen met dat beheer en de botte bijl er in. Kan me niet schelen dat we de afgelopen jaren snoeihard hebben gewerkt om de natuur te behouden, te versterken en verder te ontwikkelen. En ja, op onze website zeggen we inderdaad dat we de natuur hoog in het vaandel hebben zitten. Maar haal die vlag maar naar beneden. Verkopen die hap.

En even tussendoor: wat is dan de eerstvolgende ‘logische’ stap voor de gemeente? Juist, er wordt een extern bureau ingeschakeld om te onderzoeken welke mogelijkheden er zoal zijn. Na uitgebreid onderzoek komt dat bureau met de uitkomst dat er in Nederland verschillende partijen zijn die mogelijk geïnteresseerd zijn in de bossen, waaronder Staatsbosbeheer, Natuurmonumenten en Brabants Landschap. Maar, zo luidt de conclusie van het rapport, ook die hebben te kampen met bezuinigingen en daarom op dit moment geen interesse. Duidelijk? Mooi. De factuur volgt.

Maar dat dus even terzijde.

Intussen stelt het college voor om als gemeente de portemonnee te trekken om de Noordkade te herontwikkelen tot een kunst- en cultuurcluster met regionale uitstraling. ‘De ambitie is hoog’, vertelde wethouder Van Burgsteden vorige week. ‘Veghel moet deze unieke kans, die maar één keer voorbij komt, daarom met beide handen aanpakken.’

Stoere woorden. Zoals van het huidige college alleen Jan ze uit kan spreken. Fier. En vol overtuiging.

Maar woorden die in dit geval niet op zijn plaats zijn. Want Veghel twijfelt wel degelijk. Over haar status. Haar uiterlijk. Zij ziet niet meer de mooie dingen die ze al heeft; de dingen om al trots op te zijn. Maar alleen nog de dingen die mooi kunnen worden; de dingen om – misschien, ooit – trots op te zijn.

Terwijl het heel simpel is. Je hebt mannen die houden van borsten. En mannen die houden van billen. Het een of het ander. Het college wil de gemeente nu naar de plastisch chirurg sturen om de Veghelse ‘billen’ te laten corrigeren en daarmee de ene groep te behagen. Maar vergeet voor het gemak dat ze in Erp, Keldonk en Boerdonk al een prachtige bos hout voor de deur heeft.